22 Farvardin 1390, What changes?

Somethings happen for no reason, you can't understand them, you can't digest them, you don't even realize that they are happening until they actually happen and until you feel them.

So, I've made my peace with them happening! Maybe they are meant to happen or they are just not in your hands. Not everything is, but then how can they just disappear?? and YES, I am talking about feelings. 

So, one day you feel something for a certain someone. Then, in a while, you realize that the feeling is not there anymore! You are the same person, and they are the same person. So, what changes? Is there a time line that feelings follow? Or is there a time line that people follow? How come the time line changes every single time? Why is it that at times it is so short, and at times it never ends? 

People define their time lines, and they change depending on THEIR feelings again. So, maybe there is a time line for feelings. Like some people say that the origin of love, which is translated to "ESHGH" in Farsi, comes from a flower that dies before it even blooms. So, this basically means that love is never ending. It lives as long as the person lives. Now, I don't know if this is based on an actual fact (maybe I should research that) but if it is (which does make sense to me, based on my definition of love), the time line of love is its lifetime. 

There are feelings here and there that people have and after a while they disappear, and maybe other feelings replace them, or sometimes they just aren't replaced, and that's when deep down people feel hollowness. 

در گذشته پنداشته می‌شد که واژهٔ عشق ریشهٔ عربی دارد. ولی عربی و عبری هر دو از خانواده‌ٔ زبان‌های سامی‌اند، و واژه‌های ریشه‌دار سامی همواره در هر دو زبان عربی و عبری با معنی‌های همانند برگرفته می‌شوند. و شگفت است که واژهٔ «عشق» همتای عبری ندارد و واژه‌ای که در عبری برای عشق به کار می‌رود اَحَو (ahav) است که با عربی حَبَّ (habba) خویشاوندی دارد. ولی دیدگاه جدید پژوهشگران این است که واژهٔ «عشق» از iška اوستایی^[۵] به معنی خواست، خواهش، گرایش ریشه می‌گیرد که آن نیز با واژهٔ اوستایی iš به معنی «خواستن، گراییدن، آرزو کردن، جست‌وجو کردن» پیوند دارد. هم‌چنین، به گواهی شادروان فره‌وشی، این واژه در فارسی میانه به شکلِ išt به معنی خواهش، گرایش، دارایی و توان‌گری، خواسته و داراک باز مانده‌است. خود واژه‌های اوستایی و سنسکریت نام برده شده در بالا از ریشهٔ هند و اروپایی(زبان آریاییان) نخستین یعنی ais به معنی خواستن، میل داشتن، جُستن می‌آید که ریخت نامی آن aisskā به چم خواست، گرایش، جست‌وجو است. گذشته از اوستایی و سنسکریت، در چند زبان دیگر نیز برگرفته‌هایی از واژهٔ هند و اروپایی نخستین ais بازمانده‌است.^[۵]

فردوسی نیز که برای پاس‌داری از زبان فارسی از به کار بردن واژه‌های عربی آگاهانه و کوش‌مندانه خودداری می‌کند ولی واژهٔ عشق را به آسانی و باانگیزه به کار می‌برد و با آن که آزادی سرایش به او توانایی می‌دهد که واژهٔ دیگری را جای‌گزین عشق کند، واژهٔ حُب را به کار نمی‌برد.

در زبان فارسی به کسی که دارای احساس عشق نسبت به کسی دیگر است، دلدار و به کسی که عشق مورد احساس عشق طرف دیگر است؛ دلبر یا دلربا میگویند.واژه عشق در ادبیات فارسی به ویژه ادبیات غنایی، پایگاه و اهمیتی ویژه و والا دارد و بسیاری از شاعران پارسی گوی، درباه عشق و عاشقی، وصف معشوق و سختی های عاشقی، اشعاری با ارزش ادبی والا دارند.همچنین در پاره ای اوقات، این کلمه درباره عشق انسان به خدا نیز آمده است که در مقوله عرفان و مذهب می گنجد.^[۶]

So, the Persian Wikipedia says that the word "ESHGH" has an Indian/European origin that means desire, which has nothing to do with flowers but I still have to do some more research on it. Although, seems like "Eshgh" being a flower is not a fact. So, if it doesn't make sense to you, you can completely disregard it.